کودک‌آزاری و قانون
رای مبارزه با کودک‌آزاری قانون حمايت از کودکان و نـوجــوانان در سال 1381 در 9 ماده به تصويب رسيد و عمــلاً جرمي به‌نام کودک آزاري با ضمانت اجرايی حبس یا جزاي نقدي وارد مجموعه قوانين کيفري شد.در ماده یک عملا کودک‌آزاری را تعریف و بیان می‌دارد:
ماده 1: «کليه اشخاصي که بهسن 18 سال تمام هجـري شمسي نرسيده‌اند از حمايت هاي قانوني مذکور در اين قانون بهره مند می‌شوند قانونگذار به تقليد از ماده 1 کنوانسيون حقوق کودک (1989)که معيار شناخت کودک را سن زير 18 سال قرار داده است، در اين ماده نيز دامنه حمايت کيفري را شامل افراد زير 18 سال قرار داده و مقرر نموده است که هر فرد از بدو تولد تا رسيدن به سن 18 سال تمام، مشمول مقررات اين قانون مي‌شود.
ماده 2: «هر نوع اذيت و آزار کودکان و نوجوانان که موجب مي‌شود به آنان صدمه جسماني يا رواني و اخلاقي وارد شود و سلامت جسم يا روان آنان را به مخاطره اندازد ممنوع است. ماده 2 قانون حمايت به‌رغم اعلام ممنوعيت برخي از اقسام کودک آزاري، به دليل عدم پيش‌بيني مجازات براي اين قسم از کودک آزاري‌ها، از نظر حقوقي واجد ايراد اساسي و محل تامل است. اصولاً قانونگذار از آوردن چنين ماده‌اي چه هدفي داشته است؟ در حالي‌که مجـــدداً در ماده 4 عين اين عبارات را البته به همــراه مجازات آورده است. در کل اگر ماده 2 در متن اين قانون وجود هم نداشت، چندان خللي به ماهيت و هدف قانون وارد نمی‌ساخت. در مجموع اين ماده به لحاظ عدم پيش‌بيني مجازات،از نقطه نظر جزايي، فاقد ارزش استناد براي تعيين مجازات کودک‌آزاري است.
ماده 4: «هرگونه صدمه و آزار و اذيت و شكنجه جسمي و روحي كودكان و ناديده‌گرفتن عمدي سلامت و بهدشت رواني و جسمي و ممانعت از تحصيل كودكان ممنوع و مرتكب به سه ماه و يك روز تا 6 ماه یا ده ميليون ريال جزاي نقدي محكوم مي‌گردد.
ماده 5: «کودک آزاري از جرائم عمومي بوده و احتياج به شکايت شاکي خصوصي ندارد.اما به رغم تصویب این قانون در این عصر هر روز شاهد کودک‌آزاری و خشونت علیه‌کودکان هستیم.کودکانی که قرار است آینده جامعه ما را بسازند به‌رغم تصریح قانون در جر م‌انگاری این عمل پلید هر روز شاهد تکرار آن هستیم و کودکانی که در معرض این آسیب قرار می‌گیرند شاید فردا حق خود را از اجتماع ما بگیرند و آن زمان دیگر شاید دیر باشد.
ماده 1: «کليه اشخاصي که بهسن 18 سال تمام هجـري شمسي نرسيده‌اند از حمايت هاي قانوني مذکور در اين قانون بهره مند می‌شوند قانونگذار به تقليد از ماده 1 کنوانسيون حقوق کودک (1989)که معيار شناخت کودک را سن زير 18 سال قرار داده است، در اين ماده نيز دامنه حمايت کيفري را شامل افراد زير 18 سال قرار داده و مقرر نموده است که هر فرد از بدو تولد تا رسيدن به سن 18 سال تمام، مشمول مقررات اين قانون مي‌شود.
ماده 2: «هر نوع اذيت و آزار کودکان و نوجوانان که موجب مي‌شود به آنان صدمه جسماني يا رواني و اخلاقي وارد شود و سلامت جسم يا روان آنان را به مخاطره اندازد ممنوع است. ماده 2 قانون حمايت به‌رغم اعلام ممنوعيت برخي از اقسام کودک آزاري، به دليل عدم پيش‌بيني مجازات براي اين قسم از کودک آزاري‌ها، از نظر حقوقي واجد ايراد اساسي و محل تامل است. اصولاً قانونگذار از آوردن چنين ماده‌اي چه هدفي داشته است؟ در حالي‌که مجـــدداً در ماده 4 عين اين عبارات را البته به همــراه مجازات آورده است. در کل اگر ماده 2 در متن اين قانون وجود هم نداشت، چندان خللي به ماهيت و هدف قانون وارد نمی‌ساخت. در مجموع اين ماده به لحاظ عدم پيش‌بيني مجازات،از نقطه نظر جزايي، فاقد ارزش استناد براي تعيين مجازات کودک‌آزاري است.
ماده 4: «هرگونه صدمه و آزار و اذيت و شكنجه جسمي و روحي كودكان و ناديده‌گرفتن عمدي سلامت و بهدشت رواني و جسمي و ممانعت از تحصيل كودكان ممنوع و مرتكب به سه ماه و يك روز تا 6 ماه یا ده ميليون ريال جزاي نقدي محكوم مي‌گردد.
ماده 5: «کودک آزاري از جرائم عمومي بوده و احتياج به شکايت شاکي خصوصي ندارد.اما به رغم تصویب این قانون در این عصر هر روز شاهد کودک‌آزاری و خشونت علیه‌کودکان هستیم.کودکانی که قرار است آینده جامعه ما را بسازند به‌رغم تصریح قانون در جر م‌انگاری این عمل پلید هر روز شاهد تکرار آن هستیم و کودکانی که در معرض این آسیب قرار می‌گیرند شاید فردا حق خود را از اجتماع ما بگیرند و آن زمان دیگر شاید دیر باشد.
+ نوشته شده در چهارشنبه بیست و هفتم دی ۱۳۹۱ ساعت 23:44 توسط حسین احمدی نیاز
|
سوابق علمی و آکادمیک: